Izlenmeden Yasayamiyoruz!..

Ilk yorumu almisim bloga, farkinda bile degilim. Gormelisiniz beni. Bir sevinmek, bir sevinmek. Sevindirik olmak, sisip simarmak. Gururla kabaran gogsun kafesini zorlarken verdigi aciyi hissetmek. Bla, bla, bla!.. Neyse iste!.. Hem de hic tanimadigim birinden.

Dur bir dakika!.. Tanimadigim mi dedim.

Peki nereden biliyorum tanimadigimi.

Tanidiklarimi ya da tanidigimi zannettiklerimi biliyorum da, tanimadiklarimdan haberim var mi?



Ya da tanimadigimi dusunduklerim, hakikaten bana yabanci olanlar mi?

Bu sacmalamaya, soyle bir aciklama getirmek isterim. Bugun, yani yasadigimiz cag icinde, yani ayni evin icinde odalar arasi haberlesmenin bile cep telefonu ya da facebook uzerinden yapildigi su garip zamanda, kimi taniyip kimi tanimadigimizi nasil belirleyecegiz.

Demem o ki, bu sahis (kadin ya da erkek oldugunu bile bilemedigim bu kisi. Hani, tanimiyoruz ya!) beni facebook'dan izliyor olabilir ya da twitter'dan, degil mi? Tanimadigin adamlar seni nasil mi izler? Cok basit. Bir tanidigimin, tanidiginin, tanidiginin, tanidiginin,... diye gider bu. Bir yerde biter mi?.. Bilemem. Biter elbet. O kadar da degil. Ve bu kisi, yolun sonundaki o kisi olabilir. Ya da yol ustunde otostop'a durmus bir yolcu. Bu arada, o yol bitene kadar nerede taninmadik insan varsa, seni taniyordur artik. Sen, tanimadiginla kala kalirsin.

Bu alemdeki varligimizin twitter'daki izlenme orani ya da facebook'daki arkadas sayisiyla olculdugu su gunlerde izlendigin kadar yasiyorsun zira. Izlenmiyorsan, yoksun gibi bir sey. Aman, ne korkunc. Allah yazdiysa bozsun. Eger yoksa yeter sayida es, dost, arkadas, ne yapip edip bulunmali, edinilmeli ve onlarin da bizi izlenmesi saglanmali. O kimdir, neden bizi izler bilmeden, daha beteri, bunu umursamadan.

Oysa ben, cocuklugumun dar sokaklarinda birbirine yakin duran evlerdeki merakli gozlerden kendimizi sakinmak icin edindigimiz o kalin perdelerden bir tane facebook sayfama, bir tane de twitter hesabima astim. Bu yuzden de var olamiyorum bir turlu bu alemde. Karanlikta kalmayi tercih ediyorum. Ama, o benim karanligim. Ve bu yuzden bloguma gelen yoruma sasiriyorum. Bazen, karanligimdan sIkIlip araladigim o perdeden sizan isigi merakla iceri buyur ediyorum. Belki bir isiktir hakikaten, belki sis. Belki taniyorumdur, belki degil. Belki ben de perdesiz yasamaya alisiyorumdur, kim bilir?